Stay positive..

Om heel eerlijk te zijn; ik heb mezelf een beetje teleurgesteld.

 

Teleurgesteld omdat ik mijn gedachten heb laten mee varen op vooroordelen.

Op basis van de energie die ik altijd voelde, lukte dat heel goed.

 

En nu komt het; ik ben zwanger.

Hartstikke. Met alles erop en eraan. Hopen we.

Nog maar 2 weken tot de eerst echo en wat denk je?

 

Nu al, ja echt, nu al last van kwaaltjes.

Ik zal je de details besparen en op 1 onderwerp ingaan. Moe zijn.

 

Tot een paar weken geleden zei ik altijd met (met m’n mond voorop) Ach joh, het hoort erbij, je lichaam werkt hard. Of; echt? Wat vervelend. Terwijl ik het helemaal niet vervelend vond want ik had nergens last van. En als je dan vraagt of het goed gaat hoop je alleen maar dat de meeste mensen gewoon ja zeggen. Behalve degene van wie je zoveel houdt, dat je ook alle niet leuke dingen wil delen.

 

Ik haat het om dit te moeten toegeven, maar ik ben aan het werk en val bijna in slaap.

Alsof ik in hypnose ben. Compleet kapot en met mijn hoofd op weg naar de droomwereld, die mij roept vanuit ons bed. Maar ik kan nog niet naar bed. Ik moet gewoon werken. En dus gaan we door. Nemen een kop thee en denken aan vanavond, waar we besluiten vroeg te willen slapen, maar dan ineens niet meer moe zijn. En als morgen de wekker gaat dan voel ik me precies zo als nu. MOE. UITGEPUT. Van niks nota bene. Nou ja, een nieuw leven dat zich in mij ontwikkelt. Noem het maar niks. Het is een wonder. Het is groter dan wat dan ook ter wereld én het is van ons. Samen gemaakt, van ons vlees en bloed. Een bezegeling op onze liefde voor elkaar.

 

De droom om samen voor “iemand” te kunnen zorgen. Normen en waarden bij te brengen en vooral onze liefde te laten voelen. Iemand op laten groeien in ons gezin, hem of haar een mens te maken die leeft met plezier, zich bewust is van de wereld, van de goede en slechte dingen maar positief in het leven staat. Die een zorgeloze jeugd kan hebben terwijl wij voor hem zorgen zonder dat hij daar bewust van is. Hoe gaaf is dat. De vanzelfsprekendheid van een familie zijn. Daar gaan we voor.  

 

En dus moet ik niet klagen. Moet ik meer appelstroop eten en meer water drinken. Moet ik eerder naar bed en moet ik me niet aanstellen. Hoe bijzonder is het dat ik dit mag meemaken. Zelfs als op de echo blijkt dat het niet goed is, we zijn vruchtbaar. Hoe gaaf is dat. Dus je hoort mij niet meer over mijn klachten, I stay positive.

 

Stay fucking positive, nog maar 2 weken te gaan.

 

With the biggest hormonale tranen van geluk ever,

Gillian Owens