Ik heb totaal geen gebrek aan inspiratie, maar wel aan tijd.
Ik schrijf tijdens mijn werk en dat mag natuurlijk niet.
Dus heb ik het heel druk, dan kom ik niet zo vaak met een nieuwe blog...
Maar, het is vrijdag, de bazen zijn de deur uit en ik heb de meeste dingen nu echt wel afgehandeld.
Ik haat de vraag: hoe gaat het met je? En vooral als het wél gemeend is, maar digitaal. Wat ga ik dan antwoorden? Wat zal ik voor antwoord krijgen als ik het zelf vraag; bijna altijd hetzelfde: goed.
Goed dus. Maar wat is goed. Goed geslapen, lekker in je vel en vol energie. Of goed omdat je supergezond bent, net bent wezen sporten en je enorm veel zin hebt in de taart die je vanmorgen hebt gebakken. Goed is dus behoorlijk vaag. En toch doen we het, bijna, allemaal.
Nu komt mijn bijna-allemaalverhaal; zij dus niet.
Na bijna een jaar in het buitenland te hebben gewoond is ze terug.
Ze heeft het reuze zwaar, want behalve een rotsituatie thuis was ze "daarginds" hartstikke ziek, hoogteziekte, en niemand die de juiste conclusie kon trekken.
Noodgedwongen eerder naar huis terwijl je nog zo graag wilt blijven, het breekt je op. En dan thuis... Het is zwaar en ze is nog zo jong. Ze probeert in haar eentje alles te dragen en dat werkt niet.
Laatst spraken we af en waarvan ik dacht dat het reuze gezellig zou worden, moest ik echt moeite doen om het gesprek op gang te houden. Ze was ook geïnteresseerd in mij, hoor, maar de spontaniteit van voor haar reis miste ik volledig. Op elk grapje ging ze serieus in en écht blij... Nee... en ja, ze moet herstellen, op krachten komen, mentaal en zeker fysiek etc, maar ik vind het heel zwaar om er dan voor haar te zijn. Alles is of vooral voelt als niet goed genoeg, als negatief, want eigenlijk wil ze hier niet zijn. Ze wil terug.
Er echt voor iemand te zijn. Hoe doe je dat?
Maar als ik vraag hoe het gaat, krijg ik een heel lang bericht terug, waarin ze eerlijk verteld hoe ze zich voelt. Knap eigenlijk he.
Ik moest vandaag aan haar denken, omdat ik gister juist zo'n leuke ervaring had.
Na 2 jaar ongeveer zag ik haar weer, de assistente van de tandarts. Wat een persoonlijkheid! Toen ik mijn beugel kreeg hadden we al een enorme klik en wat een kort bezoekje kon zijn duurde vaak best lang, omdat we nog even kletsten. En toen werd ze ziek. Haar lichaam was en is aan het vechten tegen kanker..
Ik had tijdens mijn vorige bezoekjes wel elke keer naar haar gevraagd, wilde weten hoe het was en was stiekem bang om te schrikken van het bericht dat ze er niet meer zou zijn. Maar niks is minder waar. Wat zag ze er goed uit en als je niet zou weten dat ze ziek is, dan zal je het zeker niet aan haar merken.
Hoeveel erger is het om kanker te hebben, waardoor je zoon opstandig wordt, niet weet hoe hij ermee om moet gaan tijdens zijn pubertijd en dan je man; die het allemaal niet aan kan, want wat is het zwaar. Voor hem. En dus vertrekt hij. Twee jaar duurde de scheiding en ik ken de thuissituatie niet, maar ik begrijp vooral niet waarom hij ooit Ja beloofde in voor- en tegenspoed.
Ik heb zoveel respect voor de kracht van deze vrouw, die met alle plezier van de wereld 3 middagen komt werken en het liefst fulltime zou werken, maar ja, behandelingen, het vechten etc kosten enorm veel energie. Ze maakt van elke dag een feestje en toen de artsen het wilden hebben over een verwachte levensduur zei ze heel resoluut nee! Want wat is het waard om te weten wanneer je sterft en erop te zitten wachten? Wat nou als je na de verwachte tijd niet dood bent?
Dus zingt ze liedjes, danst ze in haar eigen huis, waar ze vanaf de zomer alleen zal wonen als haar zoon op kamers gaat. Liedjes als 'I believe in miracles'. Zelfs gisteren zingt ze dat voor mij. En ze voelt zich goed. En daarom voel ik me ook goed. Ik krijg een traan als ik denk aan hoe hard haar lichaam vecht van verdriet en ik krijg een traan van geluk als ik denk aan haar energie, haar hoop in het leven. Haar persoonlijkheid, haar stralende licht.
Laten we hopen. Laten we leven. Laten we het leven vieren.
Met mijn allerdiepste buiging,
voor jou, Simone.
Gillian
♡
BeantwoordenVerwijderen